Opbouw van het boek

Menigeen zou een boek vanaf het begin beginnen. Als ik een boek over mijzelf zou schrijven, zou ik dus eerst het verleden schrijven en dan steeds meer naar het heden. Zo zou ik een boek opbouwen. Dit boek, 10 jaar Nick en Simon dat geschreven is door Klaas Bond, loopt kris kras door elkaar. Het begint met het voorwoord, het gedeelte hoe Klaas Bond Nick en Simon ontmoette en hoe het daarna verder is gegaan. Goed, prima. Maar dan zou je verwachten dat je een algemene inleiding bij de proloog krijgt. Of dat Nick en Simon echt eens goed worden voorgesteld. En hoe het allemaal begon. Een soort samenvatting. Nee, dit boek zit heel anders in elkaar dan ik had verwacht en dit maakt het ook erg verwarrend.
In plaats van dat in de proloog een soort samenvatting vertelt wordt, of wie nou die Nick Schilder is en wie nou die Simon Keizer is, begint het meteen bij de cafébrand in Volendam in 2001. Pats, meteen zo'n beetje midden in het verhaal. Hoewel, dit was nog voor hun carrière, maar na hun allereerste optreden voor hun school. En dan? Wat denk je dat er na komt? Het optreden van Nick en Simon in de school? Hun ontmoeting? Wie ze zijn? Nu goed, bijna wel. U krijgt een super kort overzichtje over Nick en over Simon, meer niet. En daarna denk je? Een uitbreiding ervan? Nee, en ook geen verhaal over hoe het begon. Meteen gaat het over symphonica in Rosso in oktober 2011. Een grote sprong in de tijd dus.
U zult verwachten dat het daarna wel weer verder loopt in hun carrière. Niet dus. Na dat stukje over symphonica in Rosso, gaat het over de eerste levensjaren van de mannen.Nog meer verwarring. Het loopt namelijk niet over, maar eerlijk is eerlijk. Klaas Bond heeft het allemaal mooi beschreven. Ik zal ook meteen bekennen dat ik door deze rare opbouw, amper de informatie opneem die ik lees. Komt misschien ook omdat ik het boek lees in een super drukke tijd met veel tentamens.

Back to the point. Na een aantal bladzijdes krijg je een soort interview over de muzikale invloeden. Later in het boek krijg je nog meer interviews. Maar voordat het zover is, krijg je eerst over een stukje waarbij Nick en Simon weinig privéleven hebben (en Simon een maand vakantie vraagt). Dan weer terug in de tijd, de tijd van de middelbare school. Na dit stuk, staan er weer interviews en nog iets over Volendam zelf. Vervolgens hoe toen, in 2001 een zaterdagavond eruit ziet. Weer grote sprongen in de tijd dus. En weer een heleboel door elkaar. Toch, daar waar het over hun carrière gaat, loopt het nu wel een soort van in elkaar over. Er zitten dan wel weer andere dingen thuis, waaronder privé en die interview gedeelten. Wat mij vooral opvalt aan het boek, is dat er elke keer een ronde is van interview, wat overgaat op een reportage. Dat gaat weer over op de biografie om daarna weer te starten met het interview. En zo gaat het maar continue verder.

Zoals ik al heb gezegd loopt het boek niet echt vloeiend over, omdat vooral in het begin alles door elkaar loopt. Misschien was dat wel de bedoeling, maar voor mij is dat enorm verwarrend. Ik zou, als ik heel eerlijk mag zijn, het boek anders ingedeeld hebben. Ik zou alle stukken wat met interview te maken heeft bij elkaar zetten en ook achter elkaar. Het zelfde doe ik met de reportages en de biografieën. Niet dat dat zoiets uitmaakt, want dan komt het misschien eentonig over. Het is in ieder geval verwarrend dat het steeds van tijd springt. Dan is het 2005, zo is het weer 2001 en dan is het ineens 2011. Enorm verwarrend.