Cafébrand Volendam

Menigeen zal misschien inmiddels wel weten dat er in 2001 een cafébrand is geweest in Volendam. Zelf heb ik dit nooit geweten tot enkele nieuwspagina's op facebook erover begonnen in december 2015. Zelf weet ik het dus pas sinds kort. Ik kwam toen te weten dat Kees Tol en enkele andere Volendammers slachtoffers er van waren. Wie had ooit geweten dat Nick en Simon ook erbij betrokken waren? Nou, ik in ieder geval niet. Ze hebben er immers ook nooit over en je ziet het ook niet aan ze, zelfs niet aan het openbare deel wat verbrand zou zijn geweest.

In het boek delen Nick en Simon dat zij en hun vrienden die bewuste dag naar het café gingen en niet aan hun eigen stamtafeltje konden zitten, maar bij de deur moesten. In het verhaal komt voort dat juist bij die stamtafel de brand uitbrak en de meiden die daar zaten raakten dan ook zwaar gewond, waarvan sommige overleden. En verder. Nick wist, ondanks de brand, de rook en de hitte, en ook nog ondanks dat hij onder de voeten werd gelopen, buiten te komen met verbrande handen. Later bleek ook dat hij longbeschadiging had opgelopen en daardoor in een kunstmatige coma werd gehouden. Zeg nou zelf. U had dit niet zien aankomen: een longbeschadiging en verbrande handen. Dat zou je echt niet zeggen. Je ziet niks aan zijn handen. Je merkt het totaal niet als hij zingt, of hoort en merkt u het wel dat Nick een longbeschadiging heeft gehad? Ik moet zeggen dat ik niet achter Nick gezocht had dat hij zo moedig zou zijn om, ondanks de hitte en ondanks het vuur, te zorgen dat hij buiten zou raken. En dat terwijl hij heel veel mensen van zich af moest duwen.

Simon heeft het dan weer anders beleefd. In plaats van dat hij, zoals Nick deed, buiten probeerde te komen, deed hij het tegenovergestelde. Hij bleef binnen, samen met twee andere vrienden. Maar wat hij wel deed, en daar zou ik in zo'n situatie nooit op gekomen zijn, was samen met zijn vrienden de zuurstof uit de ruimte zuigen via de kraan. En geloof het of niet, maar daarna brachten Simon en die twee vrienden andere slachtoffers naar buiten, tot de brandweer gearriveerd was. Moedig toch? Ik zal eerlijk bekennen dat ik nooit had gedacht dat Simon zoiets zou kunnen doen of aan zoiets zou denken. Ik bedoel, wie blijft er nou tijdens een brand ijzig kalm en weet wat hij of zij moet doen? Je zou dus eigenlijk kunnen zeggen dat Simon juist degene is die de held van die avond is. Niet de brandweer, maar Simon heeft voorkomen dat de brand nog erger werd en dat iedereen zou komen te overlijden, inclusief hijzelf en zijn vrienden.

Je zou kunnen zeggen dat Nick, Simon en hun vrienden van geluk mogen spreken dat zij niet aan hun stamtafel die avond zaten. Wie weet, als zij daar hadden gezeten, of ze het dan overleefd hadden. Maar wie weet, als zij daar hadden gezeten, in plaats van die meidengroep, of er überhaupt brand zou zijn ontstaan.
Ik moet bekennen dat de rillingen over mijn rug liepen toen ik dat hele stuk over de brand las. Het is niet niks en als je zoiets aan het lezen bent, en vooral wanneer het spannend is, beleef je zelf zoiets in je gedachten, ten minste, als je je zelf zoiets inbeeldt. Een heftig verhaal. Ik moet het hen nageven dat ik zoiets, en dan ben ik zelf ook iemand met doorzettingsvermogen, denk ik niet zou overleven als ik in een brandend café zou zijn. Of dat ik erbij nadenk dat de zuurstof weggehaald moet worden met behulp van de kraan. Ik zou eerder in paniek raken, vooral als ik niet snel weg zou kunnen. Chapeau voor de heren, met name voor Simon.