Dankwoord

Het laatste stukje blog. Het is een dankwoord, waarin ik u lezers ga bedanken, maar ook waarin ik ook nog in een samenvatting geef wat ik van het duo vind, de programma's die ze maken en ook of ze ooit kans maken om mij als fan erbij te krijgen.

Als eerste wil ik u lezers bedanken dat u al mijn blogs heeft gelezen, waarin ik mijn meningen deel over het boek 10 jaar Nick en Simon. Ik zal bekennen dat ik niet had verwacht dat mijn blogs zo vaak werden gelezen. Hartelijk bedankt voor de moeite om mijn blogs te lezen. Ik vond het zelf wel leerzaam, want zo leer ik om op een goede manier mijn meningen te delen en ook om mijn Nederlandse zinnen te verbeteren. En ondanks dat ik het jammer vind dat ik geen feedback, tips en tops heb gekregen, vond ik het fijn dat u lezers mijn blogs hebben gelezen. Dank u wel.

Nick en Simon zijn misschien wel leuke en humoristische jonge mannen die iets meer dan 10 jaar ouder dan mij zijn. En nee, ze zijn niet mijn smaak. Ik val alleen op jongens of mannen van rond mijn leeftijd, maximaal drie jaar ouder dan mij. Maar dat doet er niet toe. Er zijn wel meerdere redenen. De heren zijn daarom volkomen veilig en ik zal ze nooit lastig vallen. Ik heb andere dingen te doen en daarbij hebben de heren zelf ook een privéleven, die zij ook graag willen leven, zonder gestoord te worden. En ik ben daar trouwens ook erg oplettend in, of ik of iemand anders genoeg privé heeft. Het is gewoon een kwestie van inleven en bedenken of je het zelf fijn zou vinden als je in je privéleven gestoord wordt door 'fans'. Enfin, zullen ze mij ooit als fan erbij krijgen? Ze hebben mij kunnen overtuigen dat ze humor hebben en dat ze om andere mensen geven, zowel de fans als de niet-fans. Ze hebben genoeg contact met het publiek, maar het is niet mijn smaak en qua muziek hebben ze mij nog steeds niet kunnen overtuigen. Zelf ga ik er vanuit, wanneer de heren qua muziek meer gegroeid zijn en qua zang, en wanneer ze vaker in Limburg zijn (zonder dat ik eerst minimaal een halfuur moet reizen), maken ze misschien kans. Verder ben ik verbaasd dat ik sommige dingen van mij in Nick of Simon herken en sommige dingen in ze allebei. En ik moet zeggen dat ik de heren, en ik niet alleen maar ook alle andere lezers van het boek 10 jaar Nick en Simon, beter heb leren kennen. Ik, en misschien ook wel de andere lezers, weten nu waar ze rekening mee moeten houden. En zeg nou zelf, zou u als fan of lezer in de voetsporen staat van Nick of Simon, of u het fijn vindt om continue lastig gevallen te worden? Nee, dus stop met het gluren bij de heren en ga in godsnaam niet extra naar Volendam om de twee te ontmoeten. Je verspilt je tijd en geld, want Nick, Simon en alle andere artiesten gaan het echt niet fijn vinden dat je ze opzoekt in hun veilige haven. Zou u ook niet willen.

Wat vind ik van de tv programma's van de heren? Laat ik beginnen met Lekker Nederlands. Dit programma vind ik totale onzin en door het valse kattengejank van het duo Jurk doe ik ook niet eens meer de moeite om uit nieuwsgierigheid de afleveringen van het programma terug te kijken. Verspilde moeite. Nick en Simon kunnen beter naar een ander duo zoeken die wel kan zingen en fatsoenlijke liedjes kunnen schrijven.
The Voice of Holland en The Voice Kids valt niet meer onder hen. Ik vind het zonde dat ze daarmee gestopt zijn. Want nu zit er een coach bij die totaal niet kan zingen, geen verstand heeft van zang en ook nog alle kandidaten beledigd en zijn eigen kandidaten voor schut zet. Zonde daarvan. En het ergere is, is dat de humor uit het programma helemaal is verdwenen.

Het laatste programma wat ik altijd wel terugkijk, al zeg ik tegen mijzelf dat ik het moet laten, is het programma 'Zullen we een Spelletje doen?'. Opnieuw komt er humor in voor. En, niet te vergeten, het is leerzaam, want door de spelletjes kom je dingen te weten die je eerst niet wist. Eindelijk eens een zinnig programma, zonder beledigingen en ook afwisselend. En omdat het zo leerzaam is, kijk ik het ook elke keer weer terug. Want door dit programma, kan ik, en misschien ook alle andere, mijn kennis verbreden.

Als laatste, ook al weet ik dat Nick en Simon dit zelf niet zullen lezen, geef ik ze nog een of meerdere tips mee. Te beginnen bij het moment waarop u met het gezin weg bent en er mensen met u op de foto willen terwijl uw gezin erbij is, geef niet toe. Ze wachten maar tot na een concert of optreden, al moeten ze daarvoor weer extra ver reizen, maar daar zullen die personen het er wel voor over hebben. En Nick en Simon, als u vaker voor buitenlanders wilt optreden, raad ik u aan om eens contact op te nemen met Jan Smeets, de organisator van Pinkpop, waar per dag 70.000 bezoekers komen, zowel uit Nederland, Duitsland en België. Laatst zag ik zelfs kentekens uit Polen en Italië. En nog belangrijker: U kunt zelfs (geen idee of het echt zo gaat op dat festival) in contact komen met wereldsterren of andere Nederlandse collega's (sommige zijn pas begonnen).

En nu, als aller laatste, wens ik zowel Nick als Simon heel veel succes met jullie (komende) theatertour, zowel solo als in België. Nick heel veel plezier op je bruiloft. En jullie allebei heel veel succes en plezier met jullie verdere carrière. Ik hoop jullie nog eens te zien in Zuid-Limburg, wie weet in Landgraaf op Pinkpop. En daarmee is niet alleen dit stukje blog afgesloten, maar ook het hele onderwerp 'Mening leesboek 10 jaar Nick en Simon'. Dank jullie wel.

De toekomst van N&S en wat ik verwacht

Mijn blogs komen zo goed als aan het einde. Nee, dit is niet de laatste die, maar wel waarschijnlijk de een na laatste. In deze blog ga ik eerst voor degene op een rijtje (proberen te) zetten wat Nick en Simon over de toekomst denken te gaan doen, bijvoorbeeld of er een doorbraak zal komen in het buitenland of iets anders. Daarna zal ik op een rijtje zetten wat ik verwacht van dit duo. Niet dat ik mij ermee wil bemoeien, maar wat mij redelijk lijkt. Vooral om de heren zo'n beetje nooit in het zuiden komen (en dan bedoel ik Limburg) of als ze daar komen, dat ze doen alsof ze daar nooit geweest zijn. Enfin, terug naar het onderwerp.

Simon heeft dit jaar dan nog een soloproject Ik en Simon, dat nu volop aan de gang is met zijn theatervoorstelling. En nee, niet dat ik er heen ga, aangezien het niet bij mij in de buurt is (iets wat ik al verwachte). Volgens het boek benut Nick dan deze tijd om beter piano te leren. En uiteraard, aangezien Nick over een paar weken gaat trouwen, zal Nick met Kirsten zich verder voorbereiden op de bruiloft (het staat dan niet in het boek, maar dat neem ik aan).Wat ik zo uit het boek kan halen (ten minste zoals ik het begrijp, ik ben namelijk slecht in begrijpend lezen), is dat het duo zo min mogelijk liedjes van hun beginnende carrière spelen. Liefst zelfs helemaal niet, maar omdat sommige organisatoren enkele liedjes perse willen horen op de avond, spelen ze die dan toch maar. Daarnaast doen Nick en Simon geen tapeoptredens meer als ik het boek mag geloven. Maar dat kan ik mij niet voorstellen. Dat betekent dus al veel minder optredens en dus is het inkomen (iets) lager. In plaats daarvan zullen ze nog meer tv programma's maken. En nog iets. De heren gaan ooit nog mee doen met het Eurovisie Songfestival en ze zijn er al een aantal keren voor gevraagd, maar het duo wacht tot het juiste moment (laat me raden, wanneer het in Nederland wordt gehouden, dan kunnen ze nog lang wachten). In ieder geval gaan Nick en Simon het toch in het buitenland proberen om bekend te worden, aangezien ze toch wel ervaring hebben met Engelstalige muziek.

Wat verwacht ik van het duo? Nu ze bekend hebben gemaakt dat ze in het buitenland bekend willen worden, vind ik dat ze ook de moeite moeten doen om naar Limburg te komen voor optredens of concerten. Limburg is namelijk minder ver weg dan het buitenland. Duitsland wordt het voor de heren niet, zoals al is gebleken. België zijn ze al mee bezig (ze komen vaker in België dan in Limburg, terwijl België verder weg is) en op de planning staat, als ik het boek mag geloven en het goed gelezen heb, ook Engeland op de planning. Ik kan ze niet tegenhouden, dat kan niemand, en dat zal ik nooit doen of aan iemand vragen. Maar, wanneer ze vaker naar België gaan, verwacht ik wel van de heren dat ze dan ook (zonder zeuren dat het te ver weg is) naar Limburg komen. Al is het alleen even Maastricht. Al is het voor Pinkpop, Sonic Festival of Break-Festival (alle drie gelegen en gehouden in Landgraaf). Want als Limburg te ver is, dan is België ook te ver, evenals Engeland en alle andere landen.
Maar wat verwacht ik dan van de heren als het om het Eurovisie Songfestival gaat? Laat ik duidelijk zijn dat het niveau van Nick en Simon (en ook alle andere Nederlandse artiesten) eerst opgekrikt  moeten worden. Met het niveau wat ze nu hebben, zullen ze het niet redden. Ik gok dat ze, met het niveau van nu, de laatste plaats behalen in de halve finale. Hoewel, ze zullen het misschien toch beter doen dan Trijntje die Nederland voor schut heeft gezet met een belachelijke jurk, belachelijke andere kleding en ook een belachelijk lied. Ze zullen het misschien wel beter kunnen doen dan Trijntje, maar door het lage niveau, en het hoge niveau van de buitenlandse artiesten, zullen ze het niet redden. Daarbij moeten ze dan ook echt met iets vrolijks komen wat iedereen verrast. En, om indruk te maken, hoog kunnen zingen. Het hoge zingen bij Simon hoef ik niet aan te twijfelen, hij kan het met gemak. Nick heeft er echter meer moeite mee. En nog belangrijker: wanneer de heren samen zingen, moeten ze allebei goed te horen zijn. Als ik nu naar Nick en Simon zou luisteren op het moment dat ze samen zingen, hoor ik Simon amper.

Reden van mijn blog (en waarom ik geen fan ben van N&S)

In het stukje vergelijkingen hebt u gelezen dat ik geen fan ben van Nick en Simon en dat ik dus blogs schrijf waarin ik mijn meningen deel over het boek 10 jaar Nick en Simon. In dat stukje had ik beloof om er in een ander stukje blog op terug te komen. En daar houd ik mij aan.

Als eerste zal ik uitleggen waarom ik geen fan ben van Nick en Simon. Het antwoord is vrij simpel. Dit duo heeft mij niet kunnen overtuigen om fan te worden, tijdens een theaterconcert en tijdens een optreden van een concert met meerdere artiesten. Ze hebben dan wel bewezen dat ze humor bezitten. Naast dat ze mij niet hebben kunnen overtuigen, is de muziek die zij maken (en spelen) totaal niet mijn smaak. Oké, in hun laatste album zitten er dan wel liedjes bij die ik mooi vind en die een rock achtige klank hebben. Daarnaast zijn er van enkele andere albums ook wel liedjes die ik (een beetje) mooi vind, maar het is niet mijn smaak. Hoewel ik probeer om er vanaf te komen dat ik alleen maar Rock en Metal luister, wat op zich goed lukt, zal ik ook maar bekennen dat ik, vooral nu ik met mijn laatste tentamens bezig ben, ik met de muziek van deze twee heren niet kan leren (ook niet met andere Nederlandse artiesten of bands) en daarbij, en dat is nog een reden waarom ik geen fan van ze ben, komen ze te weinig tot zelf nooit naar (Zuid-)Limburg toe.

Waarom heb ik dat boek dan? Ook heel simpel en als ik het goed heb, is dat al in de inleiding verteld. Ik heb het op social media (per ongeluk) gewonnen. Ik deed voor de grap mee met kennisvragen van dit duo, waarbij ik dacht, of nee zeker wist, dat ik niet zou winnen. In tegendeel, ik won juist. Na veel twijfelen, waarbij ik in eerste instantie besloot om niet mijn gegevens naar de redactie van de heren te sturen, had ik uiteindelijke besloten om het toch maar te doen, al was het om er achter te komen of het een grap was of niet. Al was het om erachter te komen hoe zoiets in zijn werk ging en hoe lang het zou duren om je prijs binnen te krijgen. Niet dat ik zo snel mogelijk dat boek wilde lezen, want uiteindelijk heeft het drie weken geduurd voordat ik dat boek ontvangen had, terwijl kopers het eerder hadden ontvangen. Na ontvangst besloot ik, al dan niet meteen, het boek toch maar te lezen. Ik moet zeggen, het was interessant en het begon heftig. Zo heftig dat de rillingen over mijn rug liepen.

Maar wat is dan precies de reden dat ik deze blogs schrijf? Laat ik het zo zeggen. Naar dat soort boeken (of tijdschriften) over (Nederlandse) artiesten ben ik altijd nieuwsgierig geweest. Niet dat ik fan ben of was. Ik wilde het dan niet kopen. Ik merk nu, nu ik dat boek gelezen heb, zelfs uitgelezen, dat ik de heren Simon Keizer en Nick Schilder (iets) beter ken. Enfin, ik schrijf deze blogs omdat ik mijn mening over het boek wil geven aan het openbare publiek. Zowel fans als de niet-fans komen zo te weten wat er zo ongeveer in het boek staat. Want als ik zelf mij zou inbeelden in iemand die geen fan is en het boek zou willen lezen, of een fan die het boek niet heeft, dan zou ik nieuwsgierig zijn wat er in staat en dus zelf ook zo'n blog willen lezen.

Optredens door heel Nederland (en buitenland)

Artiesten komen overal zou je zeggen. Van Noord Nederland tot Zuid Nederland en van Oost Nederland tot West Nederland. Sommige Nederlandse artiesten treden ook op in België. Andere, zoals Jan Smit, in Duitsland. Er zijn maar twee Nederlandse artiesten, of nou ja, eigenlijk één artiest en één band, die de hele wereld rondreizen en overal optreden: Dotan en Kensington. Deze twee zijn echter ook de enige twee die minimaal één keer per jaar in Zuid-Limburg te vinden zijn en hierdoor ook de enige die fans hebben uit Zuid-Limburg.
Terug naar Nick en Simon. Er wordt in het boek gezegd dat ze door heel Nederland reizen. Dat kan allemaal wel zo zijn, maar de heren komen nooit naar Zuid-Limburg. Waarom eigenlijk? Zou het te ver zijn? Willen ze niks met Zuid-Limburg te maken hebben (evenals alle andere Nederlandse artiesten overigens)? Of is er een andere reden dat ze nooit naar Zuid-Limburg komen? Op de tweede en derde vraag kan ik geen antwoord geven. De eerste vraag is voor de hand liggend. Je zou verwachten dat (Zuid-)Limburg te ver zou zijn voor deze twee heren (en ook andere Nederlandse artiesten), maar ze gaan wel naar België. Dan zou België ook te ver moeten zijn. Zuid-Limburg is namelijk ongeveer even ver, aangezien het op dezelfde hoogte ligt als België.

Bovenstaande foto is Nederland in originele staat


Zijn Nick en Simon echt nog nooit in (Zuid-)Limburg geweest? Ik zal eerlijk zijn, dat zijn ze wel met de theatertour van 2015. Ze waren toen in Roermond, Maastricht en Heerlen (waar ik ze gezien en gehoord heb) en met een gewone optreden in Kerkrade per toeval. En nee, geen meet & greet of fotosessie na het theaterconcert. De heren lieten ons zonder iets te zeggen achter en wij maar wachtend op de heren. 2015 is het enige jaar dat ze in de afgelopen 10 jaar (eh, officieel dus 9,5 jaar) in Zuid-Limburg te zien en te horen waren. Zo af en toe spiek ik, maar dat doe ik ook bij andere artiesten, in de agenda op de site of er toevallig nog een optreden of concert in het zuiden is. Maar nee. Het lijkt erop alsof ze nooit meer terug zullen komen en dat was ook te merken op social media. Normaal zetten ze, en dat doen andere artiesten ook, er elke keer wel neer dat het tof was waar ze waren, waar dan ook. Alleen ik zag niks over (Zuid-)Limburg en berichten die eerder erover gepost waren, waren allemaal verwijderd. Elk spoortje wat maar naar (Zuid-)Limburg kon wijzen, was uitgewist. Waarom? Geen idee. Zelf zou ik ook graag het antwoord willen weten, maar de enige die zoiets kan beantwoorden zijn de artiesten (en hun managers) zelf, in dit geval dus Nick en Simon.

Op deze foto is te zien dat Limburg ontbreekt. Zo zien namelijk Nederlandse artiesten het, aangezien ze Limburg achterstellen en er nooit komen.



De optredens in België doen ze wel. En ook de Meet & Greet, de fotosessies en zelfs een toertje waarbij ze handtekeningen voor het boek, cd of dvd uitdelen. Maar waar doen zij, en de andere Nederlandse artiesten, het weer niet? Juist, (Zuid-)Limburg. Limburg wordt dus letterlijk gewoon achtergesteld (discriminatie is een groot woord hierbij). En daarom lijkt het mij logisch dat geen enkele Nederlandse artiest fans hebben in Limburg, zelfs Nick en Simon niet. Want, als een concert is uitverkocht, komen de meeste mensen van het publiek uit het noorden. Er zijn er dan maar enkele (Zuid-)Limburgers bij, die alleen uit nieuwsgierigheid en voor ontspanning naar dat concert komen.

Het boek 10 jaar Nick en Simon klopt dus niet. Je zou verwachten dat Simon, Nick, de chauffeur, de manager en alle andere betrokkenen eerlijk zouden zijn door te zeggen dat ze misschien wel overal optreden, maar vervolgens zouden ze dan ook moeten zeggen dat ze nog nooit in Limburg zijn geweest. Want, zoek maar eens op facebook, twitter of Instagram (en voor degene die Snapchat hebben) op het account van Nick en Simon of je iets kan vinden over (Zuid-)Limburg. Vreemd toch dat u niks vindt?

Vergelijkingen

Iedereen kunt u wel met iemand vergelijken. U kunt bijvoorbeeld uzelf met uw idool vergelijken. U kunt zichzelf  vergelijken met een vriend, vriendin, vader, moeder, broer, zus of iemand anders die ik niet genoemd heb. Voor ik over ga tot de orde van dit onderwerp, wil ik u lezer benadrukken dat ik geen fan ben van Nick en Simon. Waarom heb ik dat boek dan en schrijf ik deze blog? Het antwoord hierop kom ik later, in een andere blog met een ander onderwerp, op terug. Terug naar de vergelijkingen.
In het boek vind je niet alleen de weg naar hun succes, maar ook 'hun gedrag'. Ik moet zeggen dat ik dingen ben tegengekomen die ik bij mezelf ook wel herken. Niet dat ik humoristisch ben, in tegendeel, ik ben eerder van de serieuzere kant. Ik zal bekennen dat ik, tot nu toe dan, maar enkele kleine dingetjes wel herken. Bij Nick herken ik meerdere dingen. Zo was Simon vroeger stil (geen idee of hij nu nog steeds zo is, maar ik denk van wel), zachtaardig, vriendelijk en ondanks dat heeft hij wel altijd zijn mannetje gestaan met voetballen. Zelf was ik vroeger, en nu nog steeds ook stil, zachtaardig en heb zeven jaar lang aan vechtsport gedaan, ook hard contact dus. Ik ben zelfs, al is het door de vechtsport minder, aan de verlegen kant. Simon is dan misschien weer niet verlegen, maar af en toe is hij bij mij wel zo overgekomen doordat hij niet veel zegt. In ieder geval veel minder dan Nick.

Maar wat zijn mijn vergelijkingen met Nick dan? Allereerst was Nick vroeger, en dat staat letterlijk in het boek, een Einzelgänger. Dit was (en op sommige momenten nog steeds) ik ook. Wat ik ook vooral gemeen heb met Nick, is dat wij beiden, als er brand is, in paniek raken en zo snel mogelijk weg proberen te komen. U vraagt zich nu zeker af of ik ook een bijna doodervaring heb gehad door een brand? Bijna doodervaring wel. Ik ben geboren met enorme zuurstofgebrek doordat de navelstreng om mijn nek heen zat. Daarnaast ben ik al een keer net niet geraakt door de  bliksem (scheelde drie meter) en ben ik een keer gewurgd geworden door iemand die ik erg goed ken en helaas familie is. Heb ik een brand meegemaakt? Ja, maar niet waarbij ik echt als een gek naar buiten probeerde te komen en verbrande. Wanneer het niet al te dicht bij mij in de buurt was, wel in hetzelfde gebouw, ging ik nog rustig naar buiten. Maar toen ik op de middelbare school kookles had en aan het gasfornuis stond (geloof me, zet me daar nooit achter), vloog de pannenlap in brand en raakte ik in paniek. Probleem was snel opgelost dankzij een klasgenoot, maar dan nog. En verder, wat heb ik verder nog gemeen met Nick? Nick heeft als tic dat hij zijn kraakbeen bij het oor laat kraken. Ik heb de tic dat ik verschillende plaatsen de kraakbeen laat kraken (letterlijk). Voorheen was het alleen mijn twee duimen, nu is het mijn pols, mijn schouders, mijn neus, mijn kaak, mijn knieholte, mijn enkels en, ja geen idee eigenlijk hoe je die plek noemt, elleboogholte of elleboogplooi. Eh, juist, en andere vergelijkingen? Ik denk dat ik die wel weet en heb met Nick. Nick en ik zijn allebei sportief (hoewel ik niet altijd sport hoor) en allebei slank willen zijn (en blijven). Helaas voor mij krijg ik mijn vet niet eens weg. Nick begon op zijn achtste gitaar te spelen. Ik begon op mijn achtste keyboard te spelen. Hoewel ik een jaar eerder, op mijn zevende, theorielessen heb gevolgd en mijn allereerste instrument een Xylofoon was waar ik op heb leren spelen. Zijn er nog meer vergelijkingen met Nick? Ja, ik denk nog eentje. Als Nick ziek is, blijft hij gewoon doen wat hij altijd doet: werken, actief zijn en zelfs sporten. Ik ben ook zo iemand, alleen laat ik het sporten dan achterwege. Hoewel, ik fiets elke dag naar school en terug, iets van een half uurtje, zowel heen als terug. Vorig jaar had ik een longinfectie en ondanks dat (gelukkig was het niet besmettelijk) fietste ik gewoon naar school.

Nu ik het zelf allemaal heb opgenoemd (wie weet zijn het er wel meer die ik nog niet weet), zie ik pas hoeveel ik met Nick gemeen heb. Zelf zou ik, als ik in een auto zou zitten waarvan de remmen het ineens niet meer deden, ook de auto uit springen. Dat heb ik zelf nog niet meegemaakt. Wel heb ik een keer over een pad, dat letterlijk op leven en dood was, gelopen. Eng dat het was. Enorme op en afstappen, een enorme afgrond en een super smal pad. En dan ook nog pijn aan je enkel hebben (paar dagen voordat ik met mijn ouders op vakantie ging was ik omgezwikt) en een slang tegen komen op dat pad, was niet fijn om mee te maken. Terug naar de vergelijkingen. Ik moet zeggen, er zijn misschien nog een paar dingetjes die ik zowel met Nick als met Simon gemeen heb: doorzettingsvermogen. Als Nick en Simon geen doorzettingsvermogen hadden gehad, hadden wij allemaal ze nooit gekend. Als ik geen doorzettingsvermogen zou hebben gehad, zou ik allang na één opleiding afgehaakt zijn en ergens zijn gaan werken waar ik geen diploma voor hoefde te hebben.

Tegenslagen (van Nick en Simon)

Niet bij iedereen gaat het zoals hij of zij wilt dat het gaat. Bij de één gaat het super makkelijk. Die persoon of personen weten wat ze willen, gaan hun dromen achterna en zonder tegenslagen behalen ze hun doel. Andere mensen hebben er last van dat hen het continue tegenzit, maar door de doorzettingsvermogen en/of wil van die persoon of personen komen ze er alsnog. Weer andere mensen hebben zo vaak tegengeslagen gehad, dat ze een andere weg in zijn gegaan, na ook weer super veel doorzettingsvermogen getoond te hebben en gedaan wat ze konden doen. Toch behalen ze dan toch een doel, misschien dan wel een iets ander doel dan gepland, maar ze hebben wel een doel behaald. Maar er zijn er ook die een doel hebben, zoveel tegenslagen hebben en ook geen doorzettingsvermogen bezitten, waardoor deze mensen niet geschoold of laaggeschoold zijn en de slechtst betaalde baantjes hebben.
Zelf val ik onder de personen die met een omweg mijn doel behaald. Ik zeg niet dat ik mijn doel al behaald heb, integendeel. Ik ben er wel mee bezig. Laat ik eerst maar even bij het begin beginnen. Mijn droom was ooit om hbo verpleegkundige te worden. Of zelfs operatieassistente. Maar toen ik na mijn middelbare school, waar ik vmbo-kader heb gedaan, naar het mbo ben gegaan om de opleiding tot verpleegkundige te volgen, ging het mis. Ik was te onzeker en omdat ik door de stage mijn stage-opdrachten niet af had kunnen krijgen, moest ik zowel blijven zitten als een niveau lager. Van school en stage moest ik eigenlijk niveau 2 helpende gaan doen. Zo eigenwijs als ik was, ging ik niveau 3 Verzorgende IG doen. Dat jaar verliep goed. Ik kon door naar mijn tweede leerjaar. Helaas. Door een slechte mentor en slechte stageplaatsen heb ik de twee stages dat jaar niet gehaald en werd ik van de opleiding afgegooid door de mentor met de mededeling dat ik maar een opleiding moest gaan doen waarbij ik niet hoefde te communiceren. En dat ook nog vlak voor de zomervakantie... Meteen naar een nieuwe opleiding gezocht en ook direct aangemeld. Na wat problemen en door de slechte communicatie van mijn mbo school, kon ik pas later beginnen. Het werd dit keer de opleiding financiële administratie medewerker op niveau 3, een tweejarige opleiding. En begin juli dit jaar mag ik, mits ik alle tentamens die ik de komende 6 weken (inclusief deze week) heb allemaal behaal. En ik moet zeggen: als ik geen doorzettingsvermogen gehad, zou ik allang gestopt zijn met het volgen van een opleiding en was ik achter de vuilniswagen gaan lopen of iets dergelijks. Ik heb het aan mijn eigen doorzettingsvermogen te danken dat ik, ondanks via een andere weg, een doel kan behalen. En nee, ik ben niet meer van plan de zorg in te gaan.
Ik ken ook iemand die het echt super goed mee zit. Diegene is begonnen op het vwo op de middelbare school, waarna hij naar de Technische Universiteit in Eindhoven is gegaan waar hij de opleiding tot Technische Informatica volgt. Momenteel is hij, zonder tegenslagen en zonder van opleiding te verwisselen, bezig met zijn afstudeerstage op de Masters!

Bij Nick en Simon ging het ook weer anders. Bij hen zat het dan wel tegen, maar door de doorzettingsvermogen van zowel Nick als Simon, is het hen toch gelukt om dat te worden wat ze wilden worden: succesvolle zangers. Simon en Nick kregen maar geen contract bij een platenmaatschappij. De Engelse liedjes die ze zelf hadden geschreven, waren volgens twee producers niet goed genoeg. En de klanken van Nick en Simon ook niet, bleek. Optreden na optreden voor platenmaatschappijen deden de heren, maar ze ontvingen elke keer afwijzingen. Uiteindelijk zijn de mannen naar het Nederlandstalig gegaan. Simon had al eerder hits voor Jan Smit geschreven, waardoor hij eigenlijk al ervaring had met de Nederlandse tekst. De heren wilde, en dat had ook te maken met hun bijna doodervaring, niet opgeven. Simon kwam niet door de voorrondes heen bij Idols, maar Nick, die via Jan Smit bij Jaap Buijs was gekomen, werd bij Idols 11e. Hij baalde, maar Jaap Buijs vertelde hem toen dat hij blij moest zijn. Hij heeft dan niet gewonnen, maar hij zit ook niet aan Idols vast en aan de contracten daarvan. En ondanks dat Nick niet verder wilde bij Idols, drongen onder andere Kees Tol hem aan om wel verder te gaan, tot hij echt met een neuslengte verloor en dus 11e werd, wat ik al eerder genoemd had.
Ik ben af aan het dwalen. Terug naar de pogingen tot een platencontract. Simon had dus al ervaring met Nederlandse tekst schrijven, aangezien hij zelfs liedjes voor Jan Smit heeft geschreven die later hits bleken te zijn. Het zou dus geen enkel probleem hoeven zijn dus voor deze twee heren. Vele optredens gingen voorbij, maar de platencontract bleef uit. Tot Nick en Simon met Jaap Buijs bij platencontract Artist & Company kwamen met Paul Jong en Gerard Rutte. Uiteindelijk, na vele pogingen en na een dreigement dat Jaap Buijs een eigen maatschappij begon, hebben Nick en Simon met de anderen besloten om Nederlands talige liedjes te schrijven en na een paar liedjes te hebben geschreven (die later hits werden) en ze voor hebben gespeeld, uiteindelijk een platencontract gekregen.
Ik kan dus zeggen dat Nick en Simon super veel doorzettingsvermogen hebben. Ik dacht dat ik al super veel doorzettingsvermogen had, maar als ik mijn doorzettingsvermogen met die van dit duo moet vergelijken, is zelfs dat van mij een slappe hoop doorzettingsvermogen. Want, als ik aan moet nemen als ik in de schoenen van de heren zou moeten staan met het doorzettingsvermogen wat ik nu heb, dat ik uiteindelijk afgehaakt zou hebben. Je zou niet van Simon en Nick zeggen dat ze doorzettingsvermogen hebben, maar als je je bedenkt dat er talrijke (goede) artiesten in Nederland rondlopen, kun je al snel afgewezen worden als beginnende artiest. Het is dan ook logisch dat de heren, en alle andere artiesten, (enorm veel) doorzettingsvermogen bezitten.

Volendam als 'streng' publiek

Iedereen zal wel denken: mijn gemeente is streng qua muzieksmaak. De desbetreffende artiest moet super goed zijn en een hoog niveau hebben. Toch, er zijn mensen en  gemeenten die het totaal niets uitmaken. Je moet immers als zanger zijnde goed kunnen zingen en vooral geen valse noten zingen. De meeste mensen zijn al  gauw tevreden. Zelf ben ik dat dan weer niet. Mijn voorkeur gaat vooral uit naar buitenlandse artiesten. Waarom? Omdat ze sowieso al biljarden malen beter zijn dan de Nederlandse artiesten en bands. Zij kunnen mij zonder moeite overtuigen en mij laten genieten. Nederlandse artiesten echter lukken dat op een of andere manier niet. Ik weet nog hoe ik tijdens een concert in de Rodahal in Kerkrade (Zuid-Limburg) niet alleen Nick en Simon en Coverband Noizz optraden, maar ook Xander de Buisonjé, Thomas Berge en Jeroen van de Boom, dat ik op een gegeven moment half stond te slapen. Geen van allen, behalve dan Coverband Noizz, heeft me kunnen overtuigen spijtig genoeg.
Terug naar Volendam waar het 'strenge' publiek is waar Nick en Simon mee te maken hebben gehad. In het boek wordt vertelt dat de Volendammers, en dat is wat niet-Volendammers raar vinden wanneer ze daar zijn, niet met hun gezichten naar het podium staan, maar juist het hele optreden met elkaar staan te praten. Maar, en dat zal alleen gebeuren als Volendammers je muziek mooi vinden en het optreden (super) goed, na elk liedje klappen ze wel allemaal voor de artiest of band. Omdat het publiek met de rug naar de artiest(en) toe staan, denken sommige artiesten of muzikanten dat het publiek hun muziek niks vindt. Wat ik in het boek 10 jaar Nick en Simon heb gelezen, is dat de meeste Volendammers allemaal wel muzikaal zijn of van een muzikale familie en daardoor wel elk foutje kunnen horen, of wanneer het vals is.

Ik moet bekennen dat ik nu toch wel een hele andere kijk heb gekregen over het dorpje Volendam. Ik heb altijd gedacht dat het gewoon, net zoals ieder ander dorpje of gemeente, hetzelfde was en niet echt een  voorkeur had. En ik zal ook maar meteen bekennen dat ik die Volendammers nu wel een tikkeltje raar vind, maar, en dat zeg ik er direct achteraan, als je zelf muzikant bent of familie bent van een muzikant en vaak van hem of haar de muziek hoort, hoor je al snel of het goede of slechte kwaliteit is.  Toch ben ik er op een of andere manier niet van overtuigd dat Volendam inderdaad zo streng is. Ik bedoel, kijk naar het kleine festivalletje van daar waar ook Nederlandse artiesten van buiten Volendam optreden. Vinden de Volendammers die dan ook goed? Wie zal het zeggen?

Even terug op de manier waarop je in Volendam dus als publiek staat. Je staat dus als Volendammer, vaak of altijd, met je rug naar het podium toe. Als Volendammer sta je dus altijd te praten en zo nu en dan klap je. Maar het rare vind ik, hoe willen zij Volendammers nu weten wie het is die het gespeeld hebben? Ze zullen dan ook echt eerst naar het podium moeten kijken wie er staat. Natuurlijk zullen de artiesten worden opgeroepen, maar dan nog. Er zijn meerdere mensen die Simon heten, of Nick, of Jan, of Jaap. Er zijn meerdere mensen (ook buiten Volendam) die dezelfde achternaam bezitten, zelfs al is het geen familie. Dus hoe willen ze weten wie op dat moment optreedt en diezelfde persoon de volgende keer herkennen? Voor ons een vraag, voor de Volendammers een weet.

Het grappige is, zelf ben ik, qua muzieksmaak, enorm kieskeurig. Mijn voorkeur gaat uit naar (niet Nederlandstalige) rock en/of metal. Toch luister ik ook steeds meer liedjes buiten deze genres. Alleen nog steeds geen Nederlands talig, en nee, dus ook geen Nick en Simon. En nee, voor ik het vergeet, ik luister ook geen klassiek en rap. Toch zal het ooit gebeuren dat ik WEL naar Nederlandstalig ga luisteren, maar dat zal alleen zijn als de artiesten mij ook daadwerkelijk weten te overtuigen. Ik weet van Kensington en Dotan, en ook wel een beetje VanVelzen, dat ze mij zouden kunnen overtuigen, omdat ik weet dat ze goed kunnen zingen, en (al is het een beetje) het niveau hebben van de buitenlandse artiesten. Toch zit het nog altijd niet mee met de Nederlandse artiesten. Want, en dan neem ik Nick en Simon als voorbeeld, aangezien deze blogs over het boek van hen gaat en dus ook over hen, de heren hebben mij twee (van de twee keer) niet kunnen overtuigen. Komt misschien ook omdat ik weet dat ze na die ene twee keer toch niet meer naar Zuid-Limburg komen. En dat is één van de eisen waar een Nederlandse artiest aan moet voldoen: vaker in Zuid-Limburg optreden. Ik ben namelijk niet iemand die, en daar heb ik ook het geld niet voor, naar het noorden gaat. Dus wie weet, als Nick en Simon ooit weer eens in Zuid-Limburg optreden en er vaker komen, of ik dan fan zal zijn. Mits ze me ook nog kunnen overtuigen. En daarmee, aangezien het bij mij ook, net zoals kennelijk de Volendammers, om de kwaliteit gaat, kan ik zeggen dat ik (gezien dat ik zelf 12,5 jaar keyboard speel) ook als 'publiek' zijnde 'streng' ben in de keuzes. Want, en dat heb ik al vaker gezegd, Nederland bevat vele artiesten die vals zingen. Sommige gewoon af en toe, maar andere continue.

Nick en Simon in de jeugdperiode

Iedereen ontwikkeld zich wel op een eigen manier. Iedereen heeft wel zelf een eigen gedrag. De een is koppig, de ander is super rustig en weer iemand anders zal allebei met zich meedragen of er precies tussenin zitten. Hoe ik vroeger was als baby of kleuter? Geen idee, vraag dat maar aan mijn moeder. Die weet alles nog. Wel weet ik dat ik niet bij water weg te slaan was. Toen ik als baby of peuter net kon lopen en op vakantie waren in Nederland bij de zee in de buurt ergens in Zeeland, liep ik zonder zwembandjes om de zee in. Mijn ouders moesten mij echt in de gaten houden wanneer ik de buurt van water was. En lopen? Dat deed ik later dan een gemiddelde peuter. Op zich was ik volgens mijn moeder wat ze me ooit gezegd heeft makkelijk in de omgang. Ik was, en dat ben ik nu nog steeds, rustig en verlegen.

Terug naar Nick en Simon. Nick bleek als peuter bijdehand, argwanend en vooral koppig te zijn. En ik moet toegeven. Van hem zou ik dat echt niet hebben verwacht. Net zoals dat Nick als baby zijnde veel huilde waar hij zelf geen last van had, terwijl hij zijn ouders uitputte. Simon daar tegenover sliep zo veel en stil dat zijn ouders regelmatig moesten kijken of hij nog leefde en was een lief kind volgens de ouders.Hoewel er op de basisschool een ondeugende uitstraling bij kwam, bleef het daarbij.
Op de basisschool bleek Nick koppig te zijn. Nick wilde als vier jarige al veel leren, maar niemand die hem wilde leren 'goochelen'. Nick wilde gitaar spelen, maar niemand wilde hem dat leren. Door de koppigheid en de doorzettingsvermogen van Nick, evenals met het schaken, is het hem toch gelukt om te leren wat hij wilde leren.Toch was Nick later in groep 4 en 8 volgens zijn meester in die twee groepen aardig en toen had hij ook al gevoel voor humor, op een hoger niveau dan leeftijdsgenoten.

Niet alleen Nick was in die tijd intelligent volgens het boek, maar ook Simon. Daarnaast was Simon ook al sportief.Net zoals Nick was Simon al prestatiegericht. Klasgenoten en docenten vonden Simon niet geschikt voor uw fysiek contact, omdat hij een fijngebouwde, zachtmoedige jongen was. Toch stond Simon zijn mannetje.

Ik zal bekennen dat ik nooit van Nick had verwacht dat hij zo koppig was en Simon zo zachtaardig. Ik had het eerder andersom van de twee verwacht. Of zelfs geen van beiden koppig. Zeg nou zelf, als je Simon en Nick nu zou zien, zou je dan zeggen dat ze koppig zijn? Ik niet. En anders Simon, vooral toen hij op social media had geplaatst dat hij een wilde duif, die zat te broeden, bij zijn huis weg wilde hebben. Gelukkig voor de duif en de kuikens was zijn vrouw voor de dieren opgekomen, maar daaraan kon je wel merken dat Simon enorm koppig was. En wie had gedacht dat Simon sportief zou zijn? Ik beken dat ik Simon eerlijk gezegd geen sportief type vind, Nick daar tegenover wel weer.

Opbouw van het boek

Menigeen zou een boek vanaf het begin beginnen. Als ik een boek over mijzelf zou schrijven, zou ik dus eerst het verleden schrijven en dan steeds meer naar het heden. Zo zou ik een boek opbouwen. Dit boek, 10 jaar Nick en Simon dat geschreven is door Klaas Bond, loopt kris kras door elkaar. Het begint met het voorwoord, het gedeelte hoe Klaas Bond Nick en Simon ontmoette en hoe het daarna verder is gegaan. Goed, prima. Maar dan zou je verwachten dat je een algemene inleiding bij de proloog krijgt. Of dat Nick en Simon echt eens goed worden voorgesteld. En hoe het allemaal begon. Een soort samenvatting. Nee, dit boek zit heel anders in elkaar dan ik had verwacht en dit maakt het ook erg verwarrend.
In plaats van dat in de proloog een soort samenvatting vertelt wordt, of wie nou die Nick Schilder is en wie nou die Simon Keizer is, begint het meteen bij de cafébrand in Volendam in 2001. Pats, meteen zo'n beetje midden in het verhaal. Hoewel, dit was nog voor hun carrière, maar na hun allereerste optreden voor hun school. En dan? Wat denk je dat er na komt? Het optreden van Nick en Simon in de school? Hun ontmoeting? Wie ze zijn? Nu goed, bijna wel. U krijgt een super kort overzichtje over Nick en over Simon, meer niet. En daarna denk je? Een uitbreiding ervan? Nee, en ook geen verhaal over hoe het begon. Meteen gaat het over symphonica in Rosso in oktober 2011. Een grote sprong in de tijd dus.
U zult verwachten dat het daarna wel weer verder loopt in hun carrière. Niet dus. Na dat stukje over symphonica in Rosso, gaat het over de eerste levensjaren van de mannen.Nog meer verwarring. Het loopt namelijk niet over, maar eerlijk is eerlijk. Klaas Bond heeft het allemaal mooi beschreven. Ik zal ook meteen bekennen dat ik door deze rare opbouw, amper de informatie opneem die ik lees. Komt misschien ook omdat ik het boek lees in een super drukke tijd met veel tentamens.

Back to the point. Na een aantal bladzijdes krijg je een soort interview over de muzikale invloeden. Later in het boek krijg je nog meer interviews. Maar voordat het zover is, krijg je eerst over een stukje waarbij Nick en Simon weinig privéleven hebben (en Simon een maand vakantie vraagt). Dan weer terug in de tijd, de tijd van de middelbare school. Na dit stuk, staan er weer interviews en nog iets over Volendam zelf. Vervolgens hoe toen, in 2001 een zaterdagavond eruit ziet. Weer grote sprongen in de tijd dus. En weer een heleboel door elkaar. Toch, daar waar het over hun carrière gaat, loopt het nu wel een soort van in elkaar over. Er zitten dan wel weer andere dingen thuis, waaronder privé en die interview gedeelten. Wat mij vooral opvalt aan het boek, is dat er elke keer een ronde is van interview, wat overgaat op een reportage. Dat gaat weer over op de biografie om daarna weer te starten met het interview. En zo gaat het maar continue verder.

Zoals ik al heb gezegd loopt het boek niet echt vloeiend over, omdat vooral in het begin alles door elkaar loopt. Misschien was dat wel de bedoeling, maar voor mij is dat enorm verwarrend. Ik zou, als ik heel eerlijk mag zijn, het boek anders ingedeeld hebben. Ik zou alle stukken wat met interview te maken heeft bij elkaar zetten en ook achter elkaar. Het zelfde doe ik met de reportages en de biografieën. Niet dat dat zoiets uitmaakt, want dan komt het misschien eentonig over. Het is in ieder geval verwarrend dat het steeds van tijd springt. Dan is het 2005, zo is het weer 2001 en dan is het ineens 2011. Enorm verwarrend.

Cafébrand Volendam

Menigeen zal misschien inmiddels wel weten dat er in 2001 een cafébrand is geweest in Volendam. Zelf heb ik dit nooit geweten tot enkele nieuwspagina's op facebook erover begonnen in december 2015. Zelf weet ik het dus pas sinds kort. Ik kwam toen te weten dat Kees Tol en enkele andere Volendammers slachtoffers er van waren. Wie had ooit geweten dat Nick en Simon ook erbij betrokken waren? Nou, ik in ieder geval niet. Ze hebben er immers ook nooit over en je ziet het ook niet aan ze, zelfs niet aan het openbare deel wat verbrand zou zijn geweest.

In het boek delen Nick en Simon dat zij en hun vrienden die bewuste dag naar het café gingen en niet aan hun eigen stamtafeltje konden zitten, maar bij de deur moesten. In het verhaal komt voort dat juist bij die stamtafel de brand uitbrak en de meiden die daar zaten raakten dan ook zwaar gewond, waarvan sommige overleden. En verder. Nick wist, ondanks de brand, de rook en de hitte, en ook nog ondanks dat hij onder de voeten werd gelopen, buiten te komen met verbrande handen. Later bleek ook dat hij longbeschadiging had opgelopen en daardoor in een kunstmatige coma werd gehouden. Zeg nou zelf. U had dit niet zien aankomen: een longbeschadiging en verbrande handen. Dat zou je echt niet zeggen. Je ziet niks aan zijn handen. Je merkt het totaal niet als hij zingt, of hoort en merkt u het wel dat Nick een longbeschadiging heeft gehad? Ik moet zeggen dat ik niet achter Nick gezocht had dat hij zo moedig zou zijn om, ondanks de hitte en ondanks het vuur, te zorgen dat hij buiten zou raken. En dat terwijl hij heel veel mensen van zich af moest duwen.

Simon heeft het dan weer anders beleefd. In plaats van dat hij, zoals Nick deed, buiten probeerde te komen, deed hij het tegenovergestelde. Hij bleef binnen, samen met twee andere vrienden. Maar wat hij wel deed, en daar zou ik in zo'n situatie nooit op gekomen zijn, was samen met zijn vrienden de zuurstof uit de ruimte zuigen via de kraan. En geloof het of niet, maar daarna brachten Simon en die twee vrienden andere slachtoffers naar buiten, tot de brandweer gearriveerd was. Moedig toch? Ik zal eerlijk bekennen dat ik nooit had gedacht dat Simon zoiets zou kunnen doen of aan zoiets zou denken. Ik bedoel, wie blijft er nou tijdens een brand ijzig kalm en weet wat hij of zij moet doen? Je zou dus eigenlijk kunnen zeggen dat Simon juist degene is die de held van die avond is. Niet de brandweer, maar Simon heeft voorkomen dat de brand nog erger werd en dat iedereen zou komen te overlijden, inclusief hijzelf en zijn vrienden.

Je zou kunnen zeggen dat Nick, Simon en hun vrienden van geluk mogen spreken dat zij niet aan hun stamtafel die avond zaten. Wie weet, als zij daar hadden gezeten, of ze het dan overleefd hadden. Maar wie weet, als zij daar hadden gezeten, in plaats van die meidengroep, of er überhaupt brand zou zijn ontstaan.
Ik moet bekennen dat de rillingen over mijn rug liepen toen ik dat hele stuk over de brand las. Het is niet niks en als je zoiets aan het lezen bent, en vooral wanneer het spannend is, beleef je zelf zoiets in je gedachten, ten minste, als je je zelf zoiets inbeeldt. Een heftig verhaal. Ik moet het hen nageven dat ik zoiets, en dan ben ik zelf ook iemand met doorzettingsvermogen, denk ik niet zou overleven als ik in een brandend café zou zijn. Of dat ik erbij nadenk dat de zuurstof weggehaald moet worden met behulp van de kraan. Ik zou eerder in paniek raken, vooral als ik niet snel weg zou kunnen. Chapeau voor de heren, met name voor Simon.

Inleiding

Iedereen weet inmiddels wel wie Nick en Simon zijn. Iedereen weet inmiddels ook wel dat het duo tien jaar bestaat en dat ze groots uitpakken: Concert 10 jaar Nick en Simon, een live cd in Paradiso en een leesboek met als titel 10 jaar Nick en Simon. En ja, ik bezit dit boek. Niet dat ik fan ben, integendeel zelfs. Waarom heb ik dit boek dan? Laat ik maar zeggen dat ik op Twitter meegedaan heb aan kennisvragen van dit duo, voor de grap nog wel. Er vanuit gaande dat ik toch niet zou winnen (de keren dat ik meedeed om te winnen, won ik niet), had ik dus alle vragen beantwoord. Vier dagen later bleek dat ik één van de drie winnaars was. En geloof me, ik dacht dat het een grap was. Het heeft ook twee weken zeker geduurd voordat ik dat boek binnen had. Kopers hadden dat boek nog eerder binnen dan wij winnaars.
U zult zich vast afvragen waarom ik deze blog schrijf. Laat ik beginnen dat ik, en wie weet ook heel veel andere mensen, denken dat we 'alles' al van Nick en Simon weten: ze wonen in Volendam en hadden al vrij snel succes. Volgens de verhalen dan. Ze zijn aardig, beleefd en spontaan en zitten vol humor. Iedereen zal dat beamen. In het boek 10 jaar Nick en Simon leer je de heren vanuit een ander perspectief kennen: hun ware aard, het ware verloop van hun loopbaan, maar zeer zeker ook hoe het een hele tijd tegen heeft gezeten.
Naast deze redenen, schrijf ik deze blog ook omdat ik andere mensen op de hoogte wil houden. Want toen ik dat boek nog niet had, werd ik nieuwsgierig door de reacties die de echte fans gaven op een foto die Nick en Simon op hun facebookpagina had geplaatst met het boek: het stukje van de verbrande hand van Nick. Ik werd alleen al door deze reactie nieuwsgierig en ik was dan ook blij dat ik, mits het geen grap was van Nick en Simon wat ik nog steeds geloofde, het boek had gewonnen. Sommige mensen zullen zeggen dat ze er niet geïnteresseerd in zijn en dat ze het niet hoeven te weten. Ze zijn geen fan van de heren. Zelf kan ik beamen dat ook voor de niet fans het interessant is. Het is de moeite waard om het boek te lezen, of als het boek niet wilt kopen, lees dan deze blog. Ik ga beschrijven wat ik er van vind, van elk soort hoofdstukje. Wie weet staan er ook gelijkenissen in. Ik weet immers als geen ander om te weten hoe nieuwsgierig je kan zijn terwijl je geen fan bent.